Ik weet nog precies hoe laat ik het telefoontje van mijn moeder kreeg. Mijn harde ‘neeeee’ toen ik het hoorde. Mijn buurvrouw zei later die dag dat ze rechtop ik bed zat, toen ze me hoorde schreeuwen. Die hele dag was ik verdoofd. Ik was kotsmisselijk en kreeg geen hap door mijn keel. Ik had zijn e-mail van twee dagen ervoor nog niet eens beantwoord. De mail waarin hij vroeg welk cadeau Alex en ik voor kerst wilden hebben. Op dat moment was niets meer belangrijk. De avond ervoor was hij, zoals elke andere avond, gewoon naar bed gegaan. Alleen deze ochtend werd hij niet meer wakker.
Mauritius is nooit meer hetzelfde
Twee dagen later zat ik in het vliegtuig. Nog steeds misselijk en verdoofd. Op aanraden van mijn broer toch wat kalmeringspilletjes bij de huisarts gehaald om de vlucht door te kunnen komen. Een reis van ongeveer 20 uur maar het voelde als 40 uur. En de aankomst op Mauritius is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest. Iedere keer als ik nu het vliegtuig uitstap, herinner ik me de warmte die ik toen voelde, maar hoe koud ik van binnen was. De geuren die mijn misselijke gevoel alleen maar versterkten. Totdat ik mijn moeder zag. Toen kon ik eindelijk het kleine meisje zijn dat haar papa verloren was. In mijn moeders armen heb ik gehuild zoals ik nooit eerder gehuild heb.
9 jaar geleden
Maandag is het alweer 9 jaar geleden dat mijn vader overleed. En er gaat nog geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. In het begin was ik vooral heel verdrietig als ik aan hem dacht en voelde ik het gemis in heel mijn lijf. Maar als ik nu aan mijn vader denk, verschijnt er soms nog een traan. Maar daarna verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach omdat ik trots ben op mijn vader. Omdat ik blij en trots ben dat ik zijn dochter mocht zijn. Maar vooral omdat hij voor altijd bij ons zal zijn. Hij zit in ons hart gesloten.
Opa Ster
Ook al kennen mijn kinderen hem niet, ze weten dat opa Ster hun opa is. Ze weten dat hij trots op ze is. Als ik naar mijn kinderen kijk, zie ik mijn vader. Vooral mijn jongste draak heeft zoveel van mijn vader meegekregen. Haar bolle wangen, haar haarkleur, maar vooral haar ondeugende blik. Die blik heeft ze van opa en ik zie dan ook mijn vader als ik naar haar kijk. Maar ook zijn humor zie ik in haar terug, ze is een klein clowntje en geniet van de aandacht die ze krijgt. Maar ook bij mijn grote draak zie ik blikken die ik herken van vroeger. En de grapjes die ze met ons uithaalt, heeft zo ook niet van een vreemde. Ik kan niet wachten tot ze groot genoeg zijn en ik alle familiefilms aan ze kan laten zien, zodat ze toch een beetje mee kunnen krijgen wie hun opa was.
11 december
Maar 11 december blijft na al die jaren nog steeds een zware dag. Een dag die ik liever oversla. Zo’n dag dat je de deken over je kop wil trekken en de hele dag wil verdwijnen. 11 december zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn, omdat ik stiekem toch wel heel graag, al was het maar 1 minuut, nog even met mijn papa zou willen knuffelen en hem zou willen vragen of ik het allemaal goed doe. Gewoon omdat ik altijd papa’s kleine meisje zal zijn en ik nog steeds niet begrijp waarom hij niet meer wakker werd. Maar na een aantal jaar heb ik geleerd om deze dag te overleven en er het beste van te maken. Op deze dag doe ik iets mijn gezin. De ene keer lunchen of dineren we buitenshuis en de andere keer bakken we pannenkoeken. Iets om deze dag toch een positieve twist te geven. Een dag waarop we extra aan opa denken en we beseffen dat hij altijd bij ons zal zijn.
Afscheid nemen bestaat niet
Toen mijn vader net overleden was haalde ik veel troost uit muziek. Bepaalde liedjes zijn voor mij heel bijzonder. Bijvoorbeeld “De zee” van Trijntje Oosterhuis. Mijn vader was vroeger zeeman en wij hebben zijn as in de Indische Oceaan uitgestrooid. “De zee” dat was zijn plek, daar was hij zichzelf en dus brachten wij hem terug naar de zee. En dit liedje van Trijntje, verwoord het prachtig. Zelfs als ik het nu na 9 jaar weer hoor dan word ik helemaal warm van binnen. En zo zijn er nog meer liedjes die mij door deze 9 jaar hebben gesleept. Maar het liedje waar ik de meeste kracht uit heb gehaald is “Afscheid nemen bestaat niet” van Marco Borsato. Dit liedje heb ik keer op keer weer gedraaid en in het begin jankte ik tot ik niet meer kon. En nu luister ik naar dit liedje en weet dat mijn vader altijd bij me is en altijd bij me zal zijn. Hij zal me altijd beschermen. De eerste zin alleen al: “Afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat je niet”
Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
Zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam,
En ik kom eraan
20/03/1946-11/12/2008
