Wat hou ik toch van de zon. Soms denk ik dat ik functioneer op zonne-energie. Sterker nog, ik denk dat ik gebouwd ben op zonne-energie. Ik sta met een glimlach op, stap zonder te mopperen op mijn fiets en arriveer als Miss Sunshine herself op kantoor. Heb ik even een dipje? Geen probleem. Ik werp één blik uit het raam waar ik de zonovergoten wereld in het vizier heb en ik kan er weer tegenaan. Het leven is gewoon makkelijker als de zon schijnt. Punt.
En ik denk dus dat ik niet de enige ben. Iedereen is vrolijker als het zonnetje zich laat zien. Mensen beginnen elkaar ineens spontaan te begroeten. Laatst nog fietste ik naar mijn werk en de ene na de andere vrolijke “goedemorgen” vloog me om de oren. Goed gemutst als ik was, beantwoordde ik al deze goedemorgens met een vrolijk “hallo”. Maar daar bleef het niet bij. Zelfs automobilisten leken in hun hum, want er werd een aantal keer getoeterd. “Hé, dat moeten bekenden zijn”, dacht ik. Maar wie kon er nu in die auto zitten? Zo veel mensen kende ik toch helemaal niet die precies dezelfde route moesten afleggen?
Inmiddels toeterde de volgende auto. Nu zal ik hem hebben! Ik kneep mijn ogen samen en tuurde de auto in. Geen herkenning. Wel een meneer die vriendelijk zwaaide. Toen hij nog een keer toeterde, stak ik weifelend mijn hand in de lucht om een beweging te maken die leek op zwaaien. Hoe kon ik deze meneer nu niet herkend hebben? Je toetert tenslotte geen twee keer naar een vreemde. Peinzend fietste ik door. Wie kon dat zijn, wie kon dat zijn, wie kon dat zijn?
Terwijl ik nog steeds “goedemorgen” mummelde tegen mijn tegenliggers, werd ik uit mijn gedachten opgeschrikt door een volgende toeter. Iemand op een motor die vriendelijk zwaaide. Een motor? Ik ken helemaal niemand met een motor. Meteen begon ik aan mezelf te twijfelen. Kende ik toch motormuizen? De motor drukte nog een keer op zijn claxon. Weer zwaaide ik, in totale verwarring, terug. De motor ging langzamer rijden en stopte bij de rotonde. Nieuwsgierig fietste ik dichterbij om toch even te kijken wie deze anonieme claxonneerder was. Ik stond praktisch naast hem, maar nog steeds geen enkele blijk van herkenning. De onbekende meneer bekeek me van onder tot boven. Ik fietste door en keek naar beneden. En toen snapte ik het: het was rokjesdag.
Daarmee vervalt mijn zonne-energie theorie. En heb ik goed nagedacht over een nieuwe theorie (ik ben toch blij dat ik een wetenschappelijke opleiding heb gevolgd, want daardoor ben ik een geboren theorieën-bedenker geworden. Een natuurltalent, als zeg ik het zelf. Wie ooit zei dat “het maar een papiertje is”, geef ik bij deze ongelijk. Ha!). Na een tijdje nagedacht te hebben, was ik eruit.
Rokjesdag zorgt bij sommige mensen voor een goed humeur. Sommige mensen werken dus op rokjes-energie.
Mijn werkdag zat er op en ik fietste weer naar huis. Ik was nog geen kilometer onderweg of ik hoorde weer iemand toeteren. Geërgerd keek ik om.
Het was een collega.
Rustig Ted.
Sommige mensen werken tóch op zonne-energie.
