Vandaag lees je de column van Ted, onze nieuwe gastblogster. Ted stuurde mij een hele enthousiaste mail waarin ze aangaf dat ze graag wilde bloggen voor Tante Truus Kan Alles. Na een kijkje op haar website Ted Schrijft. was ik meteen verkocht. Ik hou van haar schrijfstijl en humor en vroeg haar om een blog te schrijven. Die blog kan je vandaag lezen. Het is eigenlijk meer een column waarin Ted je vertelt over ‘de kennismaking’ en hiermee gelijk zichzelf aan jou voorstelt. De schrijfstijl van Ted komt in deze column duidelijk naar voren en ook haar humor en zelfspot. Ik zeg alvast: “Welkom Ted!”. Ik kijk uit naar nog meer leuke blogs/columns van jouw hand!
Je kent het wel, het is een zonnige zondagmiddag in juni en je bent uitgenodigd om te komen borrelen bij een van je vriendinnen in de tuin. Wanneer je eindelijk de perfecte outfit voor deze gelegenheid bij elkaar hebt gesprokkeld en -na een paar pogingen- tevreden in de spiegel kijkt, appt datzelfde vriendinnetje dat er ook nog een paar vrienden van haar vriend komen. Gezellig, denk je. Meteen daarna kijk je toch nog een keer in de spiegel. Gewoon, voor de zekerheid. Een ander gezelschap betekent toch weer een lichte twijfel over of de spijkerbroek en het witte T-shirt niet te casual zijn voor een zondagmiddag in de zon. Drie rokjes en zes blousejes later sta je vol zelfvertrouwen buiten. Op naar de borrel.
Met vrolijke tred zet je de wandeling in. Eenmaal aangekomen, druk je op de bel en zodra de deur opengaat, vlieg je je vriendin om de hals. Je hebt er zo veel zin in! Enthousiast loop je met haar mee de tuin in. Uitbundig kletsend zet je voet op de zonovergoten tuintegels. Hé, daar staat nog een paar voeten. En daar nog één. En nog één. Langzaam kijk je op en ziet de bomvolle tuin. Wel 20 paar ogen zijn op jou gericht. Bijna onmerkbaar slik je. Van dat zelfvertrouwen waar je een paar minuten geleden de deur mee uitstapte, is weinig meer over.
Met een glimlach waarmee je de lichte paniek die opborrelt probeert te maskeren, kijk je de tuin rond, op zoek naar bekende gezichten. Ah, gelukkig. Er zijn toch zeker drie mensen die je al kent. Intussen hoor je je vriendinnetje in je rechteroor zeggen dat er toch nog wat meer mensen waren aangesloten. Joh, ze meent het! Koortsachtig denk je na over hoe je deze mensen gaat begroeten.
Net als je jezelf gerustgesteld hebt met de gedachte dat je een algemene “hallo allemaal” roept, trekt datzelfde vriendinnetje je mee. “Dit is Ted”, introduceert ze je bij de eerste persoon die ze tegenkomt. O jee. Plan B, Ted. Over op plan B. Natuurlijk heb je in de milliseconde waarin dit allemaal gebeurt nog geen plan B. Razendsnel maak je de afweging of je ze de formele, doch veilige hand zal geven of dat je toch gaat voor de meer amicale drie zoenen. Je gaat voor de drie zoenen.
Vastbesloten stap je op je doel af. “Hoi, ik ben Ted” en je start plan B. Net als je je beweegt naar wang nummer twee, merk je dat je tegenspeelster zich had voorgenomen om het bij één zoen te houden. Shit, je zit al in de beweging. Er is nu geen weg terug meer. Nonchalant draai je je hoofd en haal je je hand door je haar. Begrijp me niet verkeerd, je bent absoluut niet in de illusie dat niemand deze blunder gezien heeft, maar je moet toch wat om het rode hoofd dat overblijft te compenseren. Na een ietwat ongemakkelijke lach, kijk je de tuin nog eens rond. Nog steeds 19 onbekende mensen die je moet begroeten. Je raapt je weer bij elkaar, zet je stralendste glimlach op en denkt: nog 19 pogingen om de kennismaking te laten slagen.
Je kunt je voorstellen hoe blij ik ben met een ongecompliceerde, digitale kennismaking.
Zoals deze.
Dus bij dezen een digitale “hallo allemaal” van mij.
Of drie digitale zoenen, jij mag kiezen.
