Hoe langer ik thuis zit, hoe meer ik nadenk over dingen als: “Maak ik keuzes die ík leuk vind en waar ík gelukkig van word?”. “Of doe ik de dingen omdat dit van mij wordt verwacht of een logische keuze is?”. “En wanneer ben ik mezelf dan kwijtgeraakt?”. “Hoe vind ik mezelf weer terug en zorg ik dat ik weer de dingen ga doen en de keuzes ga maken waar ik wel gelukkig van word?”. Het is niet niks; een burn out krijgen en beseffen dat je jezelf bent kwijtgeraakt…
Ik wist precies wat ik wilde
Toen ik 7 jaar geleden zwanger was van Marley wist ik dat ik minder zou gaan werken. Wat zeg ik? Toen wij 9 jaar geleden ons huis kochten gaf ik bij de financieel adviseur al aan dat ik minder zou gaan werken zodra er kinderen zouden zijn. En of hij hiermee rekening wilde houden bij het uitrekenen van de maximale hypotheek. Toen het bij mijn vorige werkgever niet mogelijk was om minder dan 36 uur te werken, ben ik op zoek gegaan naar een andere baan. En die vond ik snel in de vorm van mijn huidige baan. Ik ging 24 uur werken, verdeeld over 3 dagen. Ik wilde mijn eigen centen verdienen, maar ik wilde er ook voor mijn kindje zijn. Perfect op deze manier.
Van parttime werken naar bijna fulltime werken
Maar hoe komt het dan toch dat ik inmiddels twee kinderen heb, mijn jongste dochter 3 jaar is en ik nu 32 uur werk?! Ik heb inderdaad tijdelijk 36 uur gewerkt, maar toen ik weer volledig terugging naar mijn eigen functie had ik weer naar 24 uur kunnen gaan. Maar wat maakt nou dat ik er toch voor koos om 32 uur te gaan werken? Vier dagen waarbij ik niet bij mijn kindjes ben, maar mijn kinderen naar de opvang breng. Omgekeerde wereld toch? Daar was ik geen moeder voor geworden. Ik wist als kind al dat ik later moeder zou worden, maar niet een moeder die meer op haar werk zou zijn. En word ik happy van al die uren werken, weg van mijn gezin? Totaal niet! Maar waarom ga je er dan mee door? Goede vraag. Geen idee dus.
Carrièretijger of toch niet?
Ik ben nooit een carrièretijger geweest. Ik heb altijd leuke banen gehad. Werk waar ik met plezier naartoe ging en waar ik veel energie van kreeg. En omdat ik het leuk vond, deed ik mijn werk altijd goed. En als je je werk goed doet, houdt dat meestal in dat je meer of andere kansen krijgt. Die nam ik altijd met plezier aan. Uiteraard alleen als het goed voelde. Maar mijn doel was nooit om hogerop te komen of de beste te zijn. Gewoon met een lach naar mijn werk gaan, op het werk mijn energie erin stoppen om er vervolgens heel veel energie voor terug te krijgen. Maar de laatste tijd ging ik mee in de flow waar de meeste mensen inzitten; de beste willen zijn, presteren en promoveren.
Carrièretijger vs. gezin
Werd ik er gelukkig van? Ik dacht van wel. Maar nu ik thuis zit met een burn out merk ik dat ik er helemaal niet happy van werd. Ik ben helemaal geen carrièretijger. Ik ben gewoon Irene die leuk werk doet waar ze blij van wordt, daarom iedere dag met een bigsmile naar haar werk gaat en doordat ze het zo leuk vindt haar werk ook nog eens verrekte goed doet. Na een werkdag gaat ze vol energie naar huis, naar haar gezin. En thuis heeft ze nog alle aandacht voor haar gezin.
Sprookjes bestaan wél!
Klinkt nu meer als een sprookje en je sprookjes bestaan niet toch? Nou dit sprookje wel hoor, ik heb het sprookje geleefd. Nog niet eens zo heel lang geleden. Maar er kwam een moment dat ik mijn werk ineens heel belangrijk ging vinden. En erger nog; ik vond het ineens heel belangrijk wat anderen van mij vonden en hoe ze vonden dat ik mijn werk deed. Toen ik vorige week naar Sophie in de mentale kreukels keek, stelde zij de vraag: “Wanneer zijn we ons werk zo belangrijk gaan vinden?”. En dit heeft mij aan het denken gezet. Wanneer ben ik mijn werk zo belangrijk gaan vinden? Zo belangrijk dat ik liever met mijn werk bezig was dan dat ik bij mijn gezin was. Waanzin! En dan ga je wel beseffen dat je jezelf bent kwijtgeraakt.
Thuisblijfmoeder is niks voor mij
Nu ik thuis zit en dus meer tijd met de meiden doorbreng (en door yoga regelmatig naar mezelf luister), besef ik wat ik allemaal moet missen als ik aan het werk ben. En nee, ik zal nooit volledig thuis willen zitten. Ik ben niet weggelegd voor het leven als huisvrouw/thuisblijfmoeder. Ik zal altijd wel iets voor mezelf willen hebben/doen en zoals ik eerder aangaf vind ik het belangrijk om mijn eigen geld te verdienen. Mijn handje ophouden is niks voor mij en ik wil niet afhankelijk van anderen zijn (independent woman, je weet wel). Maar ik weet wel dat het me niet waard is om vier dagen mijn meiden te moeten missen. Ze worden al zo snel groot (cliché, maar waar).
Beseffen dat je jezelf bent kwijtgeraakt
Ondanks dat ik nu niet altijd de energie heb om veel met de meiden te doen, geniet ik van ieder moment dat we samen zijn. En ik merk dat de energie die ik al zo lang kwijt ben, mede door hen zijn weg weer terug in mijn lijf weet te vinden. En ik raak de energie niet kwijt aan dingen die veel minder belangrijk zijn. Ik weet zeker dat ik mezelf beetje bij beetje weer terug zal vinden. En als ik mezelf weer heb teruggevonden zal ik goed naar mezelf moeten luisteren en weer de dingen gaan doen waar ik gelukkig van word. Stom eigenlijk hè, dat je een burn out nodig hebt om te beseffen dat je jezelf bent kwijtgeraakt…..
