Search
Close this search box.

Het rouwen wordt minder, maar het gemis is voor altijd

het gemis is voor altijd

Vandaag op 11 december is het alweer 11 jaar geleden dat mijn vader overleed. En hoewel 11 jaar aardig wat jaartjes zijn, blijft het een rotdatum. Het is niet meer zo dat ik niet kan functioneren en alleen maar in tranen uitbarst. Maar makkelijk is het niet. Tijdens het rouwproces ben ik verschillende fases doorlopen. Fases die bij een rouwproces horen. En in de loop der jaren heb ik wel gemerkt dat inderdaad het rouwen en het intense verdriet plaats heeft gemaakt voor mooie herinneringen. Maar het gemis gaat niet weg, het gemis is voor altijd. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt en misschien zit je er nog middenin. Daarom moest ik dit schrijven. Misschien helpt het jou om te rouwen en hier de tijd voor te nemen of is het alleen maar fijn om te weten dat je niet alleen bent…

Neem de tijd om te rouwen

Als je iemand verliest die heel dierbaar is, moet je een rouwproces door. Hier moet je de tijd voor nemen. En laat nooit iemand iets anders tegen je zeggen. Het is jouw rouwproces! Toen mijn vader overleed vond mijn toenmalige leidinggevende dat ik na twee weken wel genoeg gerouwd had. Het werd tijd om weer normaal te functioneren en mijn schouders eronder te zetten. Ik dacht werkelijk dat ik gek was. Dat ik misschien wel psychische hulp nodig had. Want ik voelde nog een scherpe pijn en het huilen stond me nader dan het lachen. Ik besloot daarom naar de huisarts te gaan. Want misschien had ik wel hulp nodig. Gelukkig verzekerde de huisarts mij ervan dat een rouwproces wel degelijk tijd kost. Gemiddeld een jaar. Bij de één korter en bij de ander langer. Het lag dus niet aan mij.

De verschillende fases van rouw

Uiteraard zijn er allerlei studies gedaan over rouwen en het rouwproces. En volgens deze studies doorloop je een aantal fases. Het hoeft niet in een bepaalde volgorde te zijn, maar vaak merk je dat dit wel het geval is. En het kan ook zo zijn dat je een fase overslaat. Ieder mens rouwt uiteindelijk op zijn of haar manier. En ieder mensen doet dit op zijn eigen tempo.

De fases van rouw

Dit waren de fases die ik doorlopen heb en die de meeste mensen doorlopen. Nogmaals, je hoeft ze niet allemaal te doorlopen. En soms doorloop je dezelfde fases meerdere keren. Dit was bij mij ook het geval.

  • Ongeloof: omdat mijn vader aan de andere kant van de wereld was overleden. Ik moest met eigen ogen zien dat hij echt niet meer leefde.
  • Verdriet: toen kwam het verdriet. Zo’n intens verdriet heb ik nooit eerder gevoeld. Ja ik ben eerder dierbaren verloren en ook daar was ik heel verdrietig om, maar mijn vader…de eerste man in mijn leven, de man die mij zoveel geleerd heeft, van wie ik nog zoveel moest leren, de man die ik door en door vertrouwde, dat is toch echt andere koek.
  • Boosheid: ik was boos op mijn vader. Hoe kon hij ons verlaten. We hadden hem nog zo hard nodig. Mijn moeder had haar man nodig en ik mijn vader. Hij moest me nog weggeven als ik ooit zou trouwen (ik wilde daarom ook niet meer trouwen) en hij moest nog een opa voor mijn toekomstige kinderen zijn. Hij had ons in de steek gelaten en dat nam ik hem kwalijk. Totdat ik op een nacht droomde over mijn vader en hij zat te huilen en zei alleen maar dat hij dit ook niet wilde. Toen kon ik de boosheid loslaten…
  • Schuld: ik voelde me schuldig. Ik had een betere dochter kunnen en moeten zijn. Ik had ook zijn laatste e-mail niet beantwoord en dat deed zo’n pijn. Hoe vaak had ik gezegd dat ik van hem hield? Te weinig! Ik had vast ook niet bedankt toen hij weer wat voor me had gedaan of geregeld. Ik was een slechte dochter…

Het einde van het rouwproces is in zicht

Na de fase van schuld kwam ik weer terug bij verdriet. En toen kwam de acceptatie.

  • Verdriet: na deze fases kwam het verdriet nogmaals heel hard binnen. Er was geen ongeloof meer, mijn vader was er niet meer. De boosheid was weg, want hij kon er niks aan doen dat hij overleden was. Ik voelde me niet meer schuldig, want ik was een goede dochter geweest en hij een goede vader. Maar allebei hadden we ’tekortkomingen’ en dat is ook niet erg. Toen ik al deze gevoelens los kon laten kwam het intense verdriet. Het besef dat ik het zonder hem moest doen. Dat ik hem echt nooit meer zou zien. Ik zou nooit meer om zijn grapjes lachen, ik zou nooit meer van zijn lekkere gerechten genieten, nooit meer boos op hem zijn. Wat miste ik hem, wat had ik hem graag nog een keer gesproken en geknuffeld, nog één keer tegen hem gezegd dat hij een goede vader was en dat ik van hem hou. Ik voelde me leeg van binnen. Want met hem was ook een stukje van mezelf weg.
  • Acceptatie: Het intense verdriet ebt langzaam weg. Heel langzaam. En maakt plaats voor acceptatie. Het is nu eenmaal zoals het is. Hij is er niet meer en ik moet verder met mijn leven. Maar tijdens en na die acceptatie zijn er voldoende momenten waarop het verdriet toch weer naar boven kruipt. Bij belangrijke momenten zoals mijn zwangerschappen, de geboortes van mijn dochters, hun verjaardagen, mijn verjaardag, zijn verjaardag, feestdagen, zijn sterfdag en ga zo maar door…maar ook hier gaan op een gegeven moment de scherpe kantjes weg. Het is nog steeds verdrietig, maar die scherpe pijn van toen voel ik niet meer.

Praat erover

En zoals met alles; praat erover. Praten lucht op. En denk nou niet, maar het is nu al weken of maanden geleden. Nee, dat is onzin. Ik ben 11 jaar verder en praat er nog over. En ben je geen prater? Schrijf het op. Hou een dagboek bij, begin een (bullet) journal. Schrijf over je verdriet en alle andere gevoelens die je voelt. Deel je herinneringen aan degene die je verloren bent. Plak foto’s op en schrijf daar anekdotes bij. Geloof me, die zullen jaren laten nog heel waardevol zijn. Het verdriet verliest de scherpe randen en doet steeds minder pijn. En ja het gemis is voor altijd, maar ook dat maakt plaats een gemis dat anders voelt dan in het begin.

Het gemis is voor altijd

Ik ben alweer 11 jaar verder. En nog steeds zijn bepaalde momenten moeilijk. Er zijn nog steeds momenten dat ik huil omdat mijn vader hier had moeten zijn. Maar gelukkig lach ik vaker en denk ik terug aan hoe leuk hij was (en soms ook heel stom). Ik praat veel over hem met mijn kinderen. Zij weten wie mijn vader was, wie hun opa is. En de herinnering aan mijn vader zal ik op deze manier altijd in leven houden. Hij zal altijd bij ons zijn, in ons hart en onze herinneringen.

Dus ja, het rouwproces komt op een gegeven moment ten einde en het verdriet wordt minder en stopt zelfs, maar het gemis is voor altijd…

Deel op:

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Ontvang leuke updates

Schrijf je in voor mijn Feel Good Nieuwsbrief

Ontvang als eerst de dikste aanbiedingen, leuke tips en nog veel meer!

Wacht!

Schrijf je in voor mijn Feel Good Nieuwsbrief zodat jij altijd de eerste bent die op de hoogte is van de leukste nieuwtjes en aanbiedingen!