Hoi, ik ben Ted en ik voel me oud.
Als ik dit normaal gesproken zeg, krijg ik gesputter van alle kanten. “Meid, je bent nog zo jong!” of “Als jij je al oud voelt…”. Maar ik denk dat ik jullie vandaag kan overtuigen. En niet alleen door te vertellen dat kinderen me ‘mevrouw’ noemen of nieuwe stagiaires me aanspreken met ‘u’. (Ja, dit is een waargebeurd verhaal en ja, ik ben nog altijd aan het bekomen van de schrik.) Ik zal het eerlijk opbiechten: voordat ik vandaag begon te schrijven, heb ik eens even onderzoek gedaan naar de beste anti-rimpelcrème. Blijkbaar is het hard nodig.
Anyway, de rest van mijn quarterlifecrisis zal ik jullie besparen, want het is tijd voor belangrijkere zaken. Het begon allemaal op een zonnige zomerdag, waarop zelfs het inpakken van mijn op reis gaande telefoon me een zweetaanval bezorgde. Mijn scherm had de val vanuit mijn comfortabele tuinstoel niet overleefd en nadat ik al twee dagen glassplinters uit mijn swipende duim aan het bevrijden was, was de maat vol. Mijn telefoon ging naar de reparatie.
Binnen drie dagen zou mijn favoriete accessoire weer terug zijn. Nou, dat was prima te doen toch. Ietwat onthand fietste ik richting mijn vrijwilligerswerk. Ik was al bijna aan het telefoonloze leventje gewend, toen ik me bedacht dat ik deze week verantwoordelijk was voor 120 basisschoolkinderen. Misschien was het toch niet de beste timing om zonder telefoon te zitten en binnen no-time kreeg ik het aanbod om een telefoon te lenen. Opgelucht dat het geen ellenlange zoektocht ging worden, nam ik het aanbod aan. “Ik heb ‘m toevallig bij me, ik pak hem wel even.” Ik wachtte en daar kwam mijn nieuwe technologische vriend al aan. Wat er daarna gebeurde had ik nooit kunnen voorzien…
Het was een iPhone. EEN IPHONE! En dat voor een stugge, koppige Samsunggebruiker als ik. Ik werd er lichtelijk nerveus van. Ik wist helemaal niet hoe zo’n ding werkte. En ik had geen oplader. Of oordopjes. Of al het andere dat een iPhone aan randvoorwaarden stelt. Paniekerig bedankte ik de telefooneigenaar voor het lenen en stapte ik in een gloednieuw avontuur. Het is eigenlijk alsof je opnieuw leert lopen. Je weet waar je heen wilt, maar je hebt geen flauw benul hoe. De meest simpele dingen lijken ineens een enorme opgave en tot je grote frustratie mislukt de helft van je pogingen om je doel te bereiken.
Kijk, ik zoek graag dingen zelf uit en ik ben ook absoluut te trots om toe te geven dat ik het niet begrijp of dat het me niet lukt. Maar met dit veel te geavanceerde stukje technologie in mijn hand, kon ik niet anders. Waar zat in godesnaam de terug-knop verstopt op dit ding? En waarom staan al mijn foto’s door elkaar? Schoorvoetend stelde ik de één na de andere vraag en langzaam – heel langzaam – begon ik de basics te begrijpen. Met de nadruk op ‘basics’. Ik voel me oud en ondertussen tel ik af. Nog maar drie dagen tot mijn oude vriend weer bij me terugkwam. Nog maar drie dagen, Ted.
Het werd avond.
Ik lag in bed en probeerde de wekker aan te zetten.
Na een zoektocht van minstens 5 minuten, had ik eindelijk mijn wekker waar ik ‘m hebben wilde.
Dus zo moeten opa en oma zich gevoeld hebben toen we ze probeerden te leren computeren.
Ik voel me oud…
