Vandaag is het alweer 15 jaar geleden dat ik mijn vader verloor. En zo voel ik me ook: verloren. Het klinkt nu heel dramatisch, maar zo heb ik me wel heel lang gevoeld. Waar ik eerst nog een vader en moeder had, had ik ineens alleen een moeder. Mijn rol veranderde op dat moment ook. Ik was niet meer het kind waarvoor gezorgd moest worden, maar de dochter die voor haar moeder ‘moest’ zorgen. En met de jaren die verstrijken groeit mijn angst. De angst om de herinneringen aan mijn vader kwijt te raken.
Hij nuchter, ik temperamentvol
Doordat de rollen ineens omgedraaid waren, voelde ik me verloren. Er was altijd voor mij gezorgd. Ik kon met raad en daad bij mijn ouders terecht. Iedere dag sprak ik mijn vader. Niet telefonisch, want toen kon je nog niet met je mobiel bellen via internet. Maar we belden via Skype en we mailden een paar keer per dag. Ik ben zo dankbaar dat ik nog om een paar recepten kon vragen en we over van alles en nog wat spraken. En ook als ik advies of raad nodig had dan hielp de nuchtere kijk van mijn vader mij altijd. Wat dat betreft waren we heel verschillend: hij nuchter en ik vol temperament en emotie.
Eerlijk en rechtdoorzee
We waren ook hetzelfde; eerlijk en recht door zee. En dat maakte dat we ook heel erg konden botsen. Dan zeiden we elkaar even flink de waarheid en waren dan even boos op elkaar. Maar dat duurde nooit lang. Echt uitpraten deden we niet, we wisten nu gewoon wat de ander dacht of voelde. Even afkoelen en dan was het weer goed. We wisten altijd wat we aan elkaar hadden en dat we altijd eerlijk zouden zijn. Dat kon niet iedereen waarderen. Bij mij nog steeds niet. Maar liever eerlijk dan achterbaks, zullen we maar zeggen. Ik weet dat ik niks te verbergen heb en mensen weten wat ze aan me hebben.
Mijn tijd om de zorgen
Nu was ik ineens niet meer degene die verzorgd werd. Ik voelde dat het mijn plicht als dochter was om nu voor mijn moeder te zorgen. Ze had een bepaalde kwetsbaarheid en die moest ik beschermen. Mijn ouders hebben 29 jaar voor mij gezorgd en nu was het tijd dat ik voor mijn moeder ging zorgen. En dat is wat ik nog steeds iedere dag met heel veel liefde doe. Als zij maar gelukkig en gezond is. Dat is waar ik het voor doe. En om mijn dankbaarheid te uiten voor alles wat ze met mij hebben moeten verduren (valt best mee hoor). Ik ben ook heel dankbaar dat ik dit kan en mag doen voor mijn moeder.
Het gemis wordt groter
Maar nu mijn moeder dichter bij mij is, wordt het gemis groter. Ik heb namelijk de grote angst om mijn herinneringen aan mijn vader kwijt te raken. Ik maak immers nieuwe herinneringen met mijn moeder, gezin, familie en vrienden. Blijft er dan ruimte over om die herinneringen aan en met mijn vader te bewaren? Zijn gezicht vervaagt gelukkig nog niet. Maar zal ik zijn gezicht, zijn geur en zijn stem altijd blijven herinneren?
Genieten van het nu
Ik moet hier gewoon niet te lang bij stil staan. Maar gewoon genieten van het nu. Me vasthouden aan de gedachten dat hij, wat er ook gebeurt, altijd bij me is en bij me zal zijn. Dat hij dat laat merken door het kriebeltje in mijn nek, de zware shag die ik soms ruik en de vlindertjes die vlak langs me vliegen. Maar vooral als ik in de ogen van mijn kinderen kijk en zijn blik zie. Hij zal nooit weg zijn.
Hij is mij en ik ben hem…
